แสวงหานิทาน

Sunday, December 25, 2011

เสียงขลุ่ยกลับมาหากอไผ่

เสียงขลุ่ยกลับมาหากอไผ่
โดยพุทธทาสภิกขุ 

 
           "เสียงขลุ่ยหวนกลับมาหากอไผ่"
            จงคิดให้เห็นความตามนี้หนอ
            ว่าไผ่ลำตัดไปจากไผ่กอ
             ทำขลุ่ยพอเป่าได้เป็นเสียงมา
             เสียงก็หวนกลับมาหากอไผ่
             เป่าเท่าไรกลับกันเท่านั้นหนา
             เหมือนไอน้ำจากทะเลเป็นเมฆา
            กลายเป็นฝนกลับมาสู่ทะเล ฯ

           เหมือนตัณหาพาคนด้นพิภพ
           พอสิ้นฤทธิ์ก็ตระหลบหนทางเห
           วิ่งมาสู่แดนวิสุทธิ์หยุดเกเร
           ไม่เถลไถลไปที่ไหนเลย;
           อันความวุ่นวิ่งมาหาความว่าง
           ไม่มีทางไปไหนสหายเอ๋ย
           ในที่สุดก็ต้องหยุดเหมือนอย่างเคย

            ความหยุดเฉยเป็นเนื้อแท้แก่ธรรมเอย ฯ
          คนทุกคนมีแรงพลุ่งไปใน "ความเกิด" ด้วยฤทธิ์ของตัณหาและอุปาทาน. โดยเหตุที่ไม่ทราบว่า ที่แท้อารมณ์ทั้งปวงนั้น ก่อตัวพลุ่งขึ้นก็เพียงมุ่งกลับสู่สภาพเดิม คือ "ความดับ".
          เหมือนไม้ไผ่ตัดจากกอไผ่ไปทำขลุ่ยเป่าเสียงดังไพเราะ ก็เพียงเพื่อ "ความดับ" แห่งเสียงนั้นลงสู่สภาพไม้ไผ่จากกอเดิม; หรือเหมือนไอน้ำจากทะเล พลุ่งขึ้นเป็นเมฆาและตกเป็นฝนลงสู่ทะเลตามเดิม.
          ความวุ่นที่พลุ่งขึ้น ก็ย่อมดับมอดลงสู่ ความว่าง อันเป็นธรรมชาติเดิมแท้ เพราะฉะนี้แล ความไม่ดิ้นรนทะยานไปในอารมณ์ทั้งปวง ด้วยตัณหาอุปาทาน จึงเป็นความดับสนิทไปแต่ต้นมือแล้ว.
******

No comments:

Post a Comment